Juist ja.
Wat wil je?
Wat heb je nodig?
Waarom hoepel je niet op met al je vragen? Wat is het nut van gesprekken als ik geen antwoorden heb?
Ik krijg ook geen antwoorden. Dus hier ben ik, in de grote leegte. Dwalend en stervend.
Geen motivatie, geen inspiratie, geen hoop. Alleen maar een brok frustratie. Onmacht is er geconstateerd.
Gefeliciteerd, wat wordt er nu gedaan met die constatatie?
Ik zie geen verandering. Ik onttrek energie van mensen en hobby's. Maar niet langer. Het is kortstondig, als een zucht in de wind. Een uur, misschien twee. Daarna, leegte..
De geruststelling blijft uit. Geen water te bekennen, het vuur is gedoofd.
De tijdsbeleving is veranderd. Het wordt donker. De kolkende gedachten stroom komt opnieuw op gang. Waar is de redding?
