Hallo lezer,
Zoals je misschien heb gemerkt is dat ik veel minder schrijf, tenminste hier.
Dit komt omdat ik minder waarde hecht aan het bloggen in het algemeen. Ik schrijf nu aan stukjes boek en verschillende andere projectjes. Ook heb ik over de maanden heen andere blogs gelezen, wat me echt liet nadenken waarom ík er mee door zou gaan. Mijn startende motivatie was om mijn eigen stempel in de wereld achter te laten, maar ik vind het nu minder belangrijk dan eerst omdat via mijn blog te doen. vandaar..
Niettemin welkom om mijn stukjes te lezen wanneer ik nog iets deel, wat dus niet al te vaak meer zal gebeuren. Deze deur gaat langzaam dicht, andere deuren gaan open.
Greetz,
Rick
dinsdag 26 mei 2015
dinsdag 17 maart 2015
Theologische sleur
"Het gaat goed" is mijn gevaarlijkste antwoord.
Of beter nog, dat ik helemaal niet meer nadenk over de dagelijkse dingen die rechtstreeks van God komen, mijn zegeningen, mijn verwondering over speciale momenten. Ik schrijf dit omdat er iets goed mis is in mijn leven. Ik ben verzadigd. De satan heeft me op een laag pitje staan jegens Jezus en dat bevalt hem prima.
Ik kom net terug van een inspirerende Vesper (om de 3 weken).
Ik werd even wakker geschud. De sleur is bij me ingevallen in mijn relatie met God en alles daarom heen.
Mijn volharding zit op een cijfer van 1. Wat is het moeilijk om dagelijks te bidden en te lezen! Om elke dag even die tijd ervoor te nemen. Wat heb ik me laten ondersneeuwen...
Het leventje is prima. Dat is de zin die ik wil ontwijken voor de rest van mijn leven. Ik geloof dat het altijd beter kan. Dat klinkt misschien extreem maar hebben we dat niet nodig? Radicale gedachten zorgen voor radicale daden, en iets radicaal doen is hét beeld dat ik heb van Jezus, in alles.
"Ik lees m'n artikeltjes op Beam of andere sites, Christelijk nieuws gaat het ene oor in en het andere uit, ik ben veel minder versteld en geschockt van ervaringen en gebeurtenissen. Mijn relatie met onze lieve Heer ligt op 1 oor"
Doet deze beschrijving een belletje rinkelen? bij mij zeker!
Laat me even mijn eigen situatie beschrijven; ik heb 2 weken geleden een e-mail naar mijn begeleider gestuurd waar ik voor het eerst in mijn leven écht voor mezelf op kom, en voor grote keuzes ga. Ik heb ambities die ik wil nastreven, ik ben nog minstens honderd dingen van plan en ook al gaat het met het tempo van een schildpad (ik doe 1 punt van het lijstje per week), ik weet dat ik er kom. Máár... op dat lijstje staan ook punten die enorm belangrijk zijn voor mijn geloofsgroei, roep ik herkenning op? ik noem een paar punten: ik wil graag echt in gesprek met Jezus, dus; bijbel erbij en hardop lezen en praten, (kritische) vragen stellen etc. gaat waarschijnlijk nog wel even duren voordat ik bij dat punt ben. op deze: ik wil me meer bewust zijn van God, door bewust te zijn van zijn aanwezigheid in alles wat ik doe. klinkt super groot en dat is het ook, alleen ik WIL het. Ik wíl groeien! Ik wil hard werken, ik wil dichterbij komen, ik wil élke dag bijbellezen!
Mijn boodschap? loskomen van deze gezapigheid!
Mijn lat zou véél hoger moeten liggen dan waar hij nu ligt. De betekenis van mijn woorden zou ik in daden moeten laten zien. Alsjeblieft, wees niet net als mij. Blijf streven, blijf bidden, blijf knielen.
Blijf doen.
Word vervolgd...
Of beter nog, dat ik helemaal niet meer nadenk over de dagelijkse dingen die rechtstreeks van God komen, mijn zegeningen, mijn verwondering over speciale momenten. Ik schrijf dit omdat er iets goed mis is in mijn leven. Ik ben verzadigd. De satan heeft me op een laag pitje staan jegens Jezus en dat bevalt hem prima.
Ik kom net terug van een inspirerende Vesper (om de 3 weken).
Ik werd even wakker geschud. De sleur is bij me ingevallen in mijn relatie met God en alles daarom heen.
Mijn volharding zit op een cijfer van 1. Wat is het moeilijk om dagelijks te bidden en te lezen! Om elke dag even die tijd ervoor te nemen. Wat heb ik me laten ondersneeuwen...
Het leventje is prima. Dat is de zin die ik wil ontwijken voor de rest van mijn leven. Ik geloof dat het altijd beter kan. Dat klinkt misschien extreem maar hebben we dat niet nodig? Radicale gedachten zorgen voor radicale daden, en iets radicaal doen is hét beeld dat ik heb van Jezus, in alles.
"Ik lees m'n artikeltjes op Beam of andere sites, Christelijk nieuws gaat het ene oor in en het andere uit, ik ben veel minder versteld en geschockt van ervaringen en gebeurtenissen. Mijn relatie met onze lieve Heer ligt op 1 oor"
Doet deze beschrijving een belletje rinkelen? bij mij zeker!
Laat me even mijn eigen situatie beschrijven; ik heb 2 weken geleden een e-mail naar mijn begeleider gestuurd waar ik voor het eerst in mijn leven écht voor mezelf op kom, en voor grote keuzes ga. Ik heb ambities die ik wil nastreven, ik ben nog minstens honderd dingen van plan en ook al gaat het met het tempo van een schildpad (ik doe 1 punt van het lijstje per week), ik weet dat ik er kom. Máár... op dat lijstje staan ook punten die enorm belangrijk zijn voor mijn geloofsgroei, roep ik herkenning op? ik noem een paar punten: ik wil graag echt in gesprek met Jezus, dus; bijbel erbij en hardop lezen en praten, (kritische) vragen stellen etc. gaat waarschijnlijk nog wel even duren voordat ik bij dat punt ben. op deze: ik wil me meer bewust zijn van God, door bewust te zijn van zijn aanwezigheid in alles wat ik doe. klinkt super groot en dat is het ook, alleen ik WIL het. Ik wíl groeien! Ik wil hard werken, ik wil dichterbij komen, ik wil élke dag bijbellezen!
Mijn boodschap? loskomen van deze gezapigheid!
Mijn lat zou véél hoger moeten liggen dan waar hij nu ligt. De betekenis van mijn woorden zou ik in daden moeten laten zien. Alsjeblieft, wees niet net als mij. Blijf streven, blijf bidden, blijf knielen.
Blijf doen.
Word vervolgd...
maandag 26 januari 2015
Just me.
Wauw, hier zit ik dan. verslagen en verdrietig. Wanhopig op zoek naar de juiste manier om te leven, elke dag weer..
Zo moeilijk om iets op papier te zetten..
Er komt helemaal niks in me op, ik had net op de wc méér inspiratie dan nu, terwijl ik schrijf.
Onzekerheid.
Leegte.
De sleur van alle dag is saai, en voorspelbaar. De structuur die ik nu heb is een klein houvast in een stormachtig keuze menu. keuzes maken, duizend dingen waar ik nog aan moet denken.
Over anti-kalk, voor m'n douche. Of een tafel halen. Of gewoon meer lezen dan nu. Naar de bibliotheek gaan, boodschappen doen.
Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Wanneer en hoe laat dan?
En niet dat er geen hoogte puntjes zijn, nee hoor. Maar ik voel me soms zo nep in gesprekken of ergens anders buiten m'n kamer. Ik heb niet alles op een rijtje. Niet alles is okay. Ik voel me niet goed. Ik ben niet zeker van mezelf. Ik probeer ook maar gewoon..
Oh ja, hoogtepuntjes.
Zaterdag, uitje met de groep, een halve ochtend en middag.
En nee, ik vertel je niet hoe leuk het wachten was, hoe lekker m'n Big Mac was. Of hoe leuk ik het vind als de kinderen van onze buren (lees: kernbewoners) meegaan. Of die keer dat ik (per ongeluk) iemand een bloedneus schopte.
Heus, ze zijn er, de leuke en vooral even onbezorgde momentjes.
Verantwoordelijk nemen voor je leven, heet dat volgens mij (sarcasme).
Tijdens gesprekken weet ik het wel, ik kan het meestal best helder zien wat ik moet doen en had moeten doen. Maar daar heb ik natuurlijk geen ene reet aan als ik op het midden van de dag ineens verloren ben.
En nu ik dit schrijf komen er nog weer 3 dingen in me op die ik nog had moeten doen. Papier ophangen waar wat tekst staat om te beginnen met de dag. En nog 2 papieren. En dit, en dat, etc.
Ranzig, hoe mijn wc er nu uit ziet. Tenminste, dat zou iemand anders zeggen als diegene het zou zien (de bruine rand etc). Maar om heel eerlijk te zien heb ik er niet echt gevoel bij. Het doet me niet zo heel veel. Wat me wel wat doet zijn gesprekken die ik hoor van andere, waarbij ze een goed middel voor dat specifieke doel hebben. Vervolgens zou ik dat ook moeten halen omdat dat heel goed is zogenaamd. En natuurlijk wil ik dat. Maar het komt gewoon op m'n lijst te staan van honderd andere punten die ik nog moet afwerken. Dit ben ik niet. Misschien is dit iets wat je langzaamaan leert maar op dit moment heb ik nog genoeg zelfkennis om te beseffen dat ik geen man ben die aan allerlei middeltjes en prulletjes doet. Te veel en te moeilijk.
En nu hoor ik je denken "ja maar Rick, een wc onderhouden is heel makkelijk, je hebt gewoon dit en dat nodig en je bent klaar". grappig, Want dat is precies wat ik bedoel. Zulk soort zinnen krijg ik zo vaak te horen voor van alles en nog wat. M'n meubels, mijn kleren. De douche. Media, etc.
Nee, gewoon nee.
Op dit moment loop ik met 1 been schuifelend door een diep dal, en ik bloed aan m'n zij. Misschien is dat gestopt over een week, misschien wordt het erger. Wie weet.
This was just me.
Greetz,
Rick
Zo moeilijk om iets op papier te zetten..
Er komt helemaal niks in me op, ik had net op de wc méér inspiratie dan nu, terwijl ik schrijf.
Onzekerheid.
Leegte.
De sleur van alle dag is saai, en voorspelbaar. De structuur die ik nu heb is een klein houvast in een stormachtig keuze menu. keuzes maken, duizend dingen waar ik nog aan moet denken.
Over anti-kalk, voor m'n douche. Of een tafel halen. Of gewoon meer lezen dan nu. Naar de bibliotheek gaan, boodschappen doen.
Wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Wanneer en hoe laat dan?
En niet dat er geen hoogte puntjes zijn, nee hoor. Maar ik voel me soms zo nep in gesprekken of ergens anders buiten m'n kamer. Ik heb niet alles op een rijtje. Niet alles is okay. Ik voel me niet goed. Ik ben niet zeker van mezelf. Ik probeer ook maar gewoon..
Oh ja, hoogtepuntjes.
Zaterdag, uitje met de groep, een halve ochtend en middag.
En nee, ik vertel je niet hoe leuk het wachten was, hoe lekker m'n Big Mac was. Of hoe leuk ik het vind als de kinderen van onze buren (lees: kernbewoners) meegaan. Of die keer dat ik (per ongeluk) iemand een bloedneus schopte.
Heus, ze zijn er, de leuke en vooral even onbezorgde momentjes.
Verantwoordelijk nemen voor je leven, heet dat volgens mij (sarcasme).
Tijdens gesprekken weet ik het wel, ik kan het meestal best helder zien wat ik moet doen en had moeten doen. Maar daar heb ik natuurlijk geen ene reet aan als ik op het midden van de dag ineens verloren ben.
En nu ik dit schrijf komen er nog weer 3 dingen in me op die ik nog had moeten doen. Papier ophangen waar wat tekst staat om te beginnen met de dag. En nog 2 papieren. En dit, en dat, etc.
Ranzig, hoe mijn wc er nu uit ziet. Tenminste, dat zou iemand anders zeggen als diegene het zou zien (de bruine rand etc). Maar om heel eerlijk te zien heb ik er niet echt gevoel bij. Het doet me niet zo heel veel. Wat me wel wat doet zijn gesprekken die ik hoor van andere, waarbij ze een goed middel voor dat specifieke doel hebben. Vervolgens zou ik dat ook moeten halen omdat dat heel goed is zogenaamd. En natuurlijk wil ik dat. Maar het komt gewoon op m'n lijst te staan van honderd andere punten die ik nog moet afwerken. Dit ben ik niet. Misschien is dit iets wat je langzaamaan leert maar op dit moment heb ik nog genoeg zelfkennis om te beseffen dat ik geen man ben die aan allerlei middeltjes en prulletjes doet. Te veel en te moeilijk.
En nu hoor ik je denken "ja maar Rick, een wc onderhouden is heel makkelijk, je hebt gewoon dit en dat nodig en je bent klaar". grappig, Want dat is precies wat ik bedoel. Zulk soort zinnen krijg ik zo vaak te horen voor van alles en nog wat. M'n meubels, mijn kleren. De douche. Media, etc.
Nee, gewoon nee.
Op dit moment loop ik met 1 been schuifelend door een diep dal, en ik bloed aan m'n zij. Misschien is dat gestopt over een week, misschien wordt het erger. Wie weet.
This was just me.
Greetz,
Rick
Abonneren op:
Posts (Atom)