De schaduw

Het is niet fijn, het is niet prettig.
Ik voel me slecht. Ik heb nieuws gekregen en het houdt me aan het denken. Werkproject stopt. Ik kan niet op tijd komen, kan niet s'avonds schakelen naar "hey, morgen weer op tijd eruit". Ik ben onverschillig, ik voel me als een vis. Ongrijpbaar, glad.

Waarom kan ik niet geraakt worden door de ernst van een normaal ritme te hebben. Ik kan mijn denken en ideeën niet laten zien in mijn doen. Ik voel onmacht maar wat ik geleerd heb daarover is dat ik verkeerde acties onderneem. Actief en bewust nadenken over mijn praktisch doen en laten is zo moeilijk. Mezelf opvoeden is zo bijna onmogelijk. Alsof er een grote duistere vlek in mijn nek hijgt, boven me hangt als een vretend monster. Energie en tijd gaan op aan deze strijd dat niets meer dan zinloos is.

Hoe laat je gebeurtenissen niet je geluk beïnvloeden?
Ik bedoel maar.. Ik ben Rick. Ik ben een sporter. Maar ik doe geen sport nu. Ik ben een denker, maar ik gebruik het niet ten goede. Mijn self-talk is zo enorm destructief, was een inzicht van net.
Ik weet hoe ik dit moet veranderen, ik moet controle nemen, verantwoordelijkheid voelen, mezelf 'lerend' opstellen.

Moe ben ik van me op het ene moment rot voelen en dan weer mezelf op te beuren. Relativeren kan ik, maar wat is het punt als ik toch weer val?

"God is bij je" galmt door me heen. Mooie sprekers stem ook nog. Maar het is niet genoeg om dat te horen.

"trust in the progress" is een tip die ik kreeg. Oftewel 'over 5 jaar denk je terug en weet je je gesterkt dat je dat deed'. Maar wat ik heb eraan om dat over 5 jaar pas te voelen? Ik hoef me niet elke dag top te voelen, of elk uur van de dag te me gelukkig beseffen. Is het teveel gevraagd om gewoon te weten wie ik ben? wat ik kan?

Het is niet leuk om in bed te liggen, en de ene donkere scene na de ander te beleven. Fantasie is een kracht, maar ook een vloek. En hier zit ik dan, te schrijven over mijn ongeluk.
Waarom? Misschien is dit wel het enige waar ik zeker van ben op dit moment. Misschien wil ik wel weer proberen ervoor te gaan, stabiel te zijn in keuzes, open en transparant.

Telkens mezelf afbreken om weer op te kunnen bouwen is vermoeiend? Maar Rick, waarom doe je dat dan? Metsel gewoon verder waar je bent gebleven!
Nee. fucking nee. Dat doe ik alleen als ik het laatste resultaat goed genoeg vindt. Zo niet, terug naar de tekentafel. Die wordt trouwens ge-update. Ik ben bezig met een soort van levensplan met veel goede dingen erin, iets waar ik dus constant op terug kan vallen. Zo'n beetje het enige goede ding gaande nu, maar vooruit. Eventjes weer voldoende om toekomst te blijven zien.

Genoeg nu. De rant is over. Geschreven met gevoel. Morgen relativeer ik wat goed gaat en praat ik weer even met God.

Rick

Ik ben Rick

Beef en sidder..

Ik woon nu bijna 3 jaar op de Eikenhorst, de tijd gaat snel.. 

Ik schrijf dit vanaf de bank die ik 3 jaar geleden nog niet had, zittend tegen kussens en voeten op een tafeltje die ik, je raadt het al, ook 3 jaar geleden nog niet bezat. 

Ik heb veel geleerd in 1048 dagen.

Van je kamer váker dan 1x in de maand stofzuigen tot het verwijderen van de pisvlekken op je wc bril. Of de ontkalker voor de douche. Of ramen lappen, of spinnenwebben weghalen, of je bed wat vaker verschonen, etc. Talloze praktische handelingen zijn aangeleerd, ingeroest en soms bewust weer vergeten. 

In mijn hoofd heb ik ook enorm veel geleerd en van daaruit toegepast. Contact maken gaat zoveel beter, iets wat best leuk is heb ik ontdekt. Ja het kost me soms moeite, ja ik zit soms helemaal vol en neem geen druppel informatie meer op, maar de praktijk heeft laten zien dat verbaal en non-verbaal iets is wat je kunt leren. Happy me!

Gelukkig hebben we ook nog meer dan genoeg dingetjes waar ik nog moeite mee heb, ik woon tenslotte op een zorglocatie en om daar te verblijven heb je toch problemen nodig. En mocht ik tekort komen, dan kan ik zo lenen bij mijn medebewoners.

Maar even inhoudelijk. Laat mijn sarcastische of spottende toon je niet afleiden, ik typ hier voor een reden, en het is niet jij, zéér geliefde lezer. Nee, it's me. I need it. Omdat ik een basis in mijn leven heb nu en daarmee opbouw heb ik besloten om bloggen (wéér) 1 van mijn pilaren te maken. Vrij persoonlijk maar ik hoop eerlijk gezegd dat je me niet anders kent. Mijn PE (lees: proces Evaluatie) komt eraan en samen met mijn begeleider gaan we kijken naar wat goed gaat en wat er beter moet. 

Klinkt koud, is het niet. 

Héhé, even opwarmen hoor. Ti's een tijdje geleden dat ik hier schreef. Ik las trouwens ook net wat stukjes van mezelf terug waaronder een paar hele leuke anekdotes, en ik ben van plan om dat weer te doen. Het zal me goed doen en jou als lezer misschien ook.

Voor nu is dit het. Adieu

PS: Wees vooral niét jezelf wanneer er een onbekende vrouw je kantine binnenloopt en je 1e indruk waardeloos is (Mijn 4e indruk is een stuk beter echter).

Reilen en zeilen op de Eikenhorst (dit is een oude blog die ik bij het organiseren vond)

Omringd door etensresten, een leeg blik ananasschijven, een bus poedersuiker en een glas waar ik nu al een week uit drink (omdat ik toch alleen maar hetzelfde drink, waarom dan een ander glas?) ben ik aan het ploeteren om wat op papier te zetten. De toetsen van mijn laptop voelen nog vettig aan van de pannenkoeken van vanmiddag. De huisman in mij – die ergens diep verdwaald was in een te onnatuurlijke gele onderbroek- komt elke week meer naar buiten.

Dagelijks afwassen, vuilnis weggooien, afval goed scheiden... Umm, stofzuigen, dweilen, de was erin gooien (en vervolgens laten drogen op de vloerverwarming omdat ik morgenochtend weer m’n werkkloffie nodig heb) en nog veel meer. Het leven gaat niet over rozen zeggen ze dan. Bij mij gaat het soms over prikkeldraad.

Ik vervolg mijn betoog. Wat was ik aan het uitleggen? Dat ben je nu al vergeten hé! Lompe koe …

IETS OP PAPIER TE KRIJGEN.

Daar ging het inderdaad over.

Raad eens waar ik nu lig? Op het grasveldje. Badend in het zweet van de zon. Een broodje te eten. Met rollade. en ik heb ook nog kaas en pindakaas met hagelslag (HAH, op 1 broodje! Wat natuurlijk nooit mocht van je ouders). Heb je nu een grimas? Haal die dan snel van je gezicht af. Vind je het nog niet veel bijzonders dat je leest? Hou die pokerface dan maar.              Eikel.

Weet je wat ik vanmiddag ga doen? Even lekker zwemmen. Op een strandje in de buurt, dat uitmond op het Veluwe meer dacht ik. Wat baantjes trekken. Vooral voor de beweging, ik vond het er altijd zo pró uitzien als ik iemand dat zag doen ergens in de middle-of-no-where. Ik ben eigenlijk best trots en tevreden met mijn lichaam. Behalve mijn acne is er niet iets wat ik zou willen veranderen. huh? gaat het ineens weer over een wijfig onderwerp als je eigen uiterlijk beoordelen. Ik ben hier op de eikenhorst er ook een beetje achter gekomen dat het echt niet om uiterlijk gaat. Ik val op karakter. Heb jij je wel eens afgevraagd waarom je beste vriend (of gewoon een vriend) precies je vriend is? Kijk eens naar hem, istie niet oerlelijk als je eerlijk bent? Ik ontdekte in elk geval dat het het hele pakket is. De aandacht, zijn lach om jou grap. De serieuze gesprekken, de ironische of sarcastische grappen. Of hoe elk gesprek vaak in 5 minuten over iets van seks gaat (wat soms echt heerlijk oplucht, een paar platte grappen).

Die pijn die je soms lijdt van zo iemand. De intensiteit waarmee jullie met elkaar omgaan?

Herken je dit? Mooi, jij hebt een vriend.

Jij bent lelijk.

“Niet!”

Wel!

“Hou je mond”

Eerlijkheid, één van die serieuze onderwerpen, maar waarvan ik vind dat de komische kant daaraan altijd zo grappig is. Ik zei eens tegen een vriend. “(zijn naam), ik vind je heel aardig. maar soms ben je ook een lul”. Weet je wat hij zei? “soms doet dat gewoon even pijn, als iemand eerlijk tegen je is. Maar dat is normaal”. Dat zei hij natuurlijk nadat ik uitlegde dat ik wil oefenen in het uitspreken van mijn hart en gedachten. En Hij had gelijk. Soms doet het pijn, maar Hij en ik hebben het áltijd uitgepraat als we een akkefietje hadden. En was het niet die dag, dan de volgende of die daarop.

Geen idee waarom ik dit vertel. Nou ja, eigenlijk wel. Weet je waarom je ook vrienden hebt? Om je woorden kwijt te kunnen. Iedereen heeft iemand nodig die naar zijn onzin en gezwets luistert, of zijn/haar gebalk etc. is het leven niet gewoon soms zoooo onzinnig haha

HMMM, lekker broodje met pindakaas en hagelslag, hmm. Oef! Als ik aan dat broodje gebakken ei + salami denk!

 

Ik ga nog meer foto’s  gebruiken om mijn stuk te ondersteunen. Ik vind het zelf wel prettig, dat jij, de lezer weet hoe datgene eruit ziet waar ik over vertel. Hier nog wat voorbeelden:

Ik was laatst creatief bezig om mijn wasgoed op te hangen. Mijn rekje is maar bescheiden en ik heb niet altijd zin om 10 kilometer naar de waslijn te lopen (lees: 65 meter).

Zie je? de broeken hangen over mijn vechtstok, die ik op de 2 buitendeuren heb gelegd.

Hoe wij omgaan met restjes: de bak sla op mijn bureau zou worden weggegooid, maar heb aangeboden om er nog wat van op te eten, aangezien weggooien zonde van het eten is. De restjes van de hoofdmaaltijd zijn een mogelijkheid voor mensen om daarvan een portie in te vriezen voor de dagen dat er geen groepsmaaltijd is.

Onafgemaakt… een nieuwe blog volgt gauw.