mijn persoonlijke bijbeltekst

Even though I walk through the valley of the shadow of death, I fear no evil, for You are with me; Your rod and Your staff, they comfort me.

vrijdag 31 januari 2014

mijn verslavingsgedrag op een nieuwe plek

ik heb iets heel stoms gedaan. ik heb gelogen over mijn game gedrag tegenover mijn begeleider. raar eigenlijk, waarom doe ik dat?

ik heb zoveel geluk dat ik hier mag wonen. kansen genoeg. ik zat net op de fiets en ik dacht "ik probeer met mijn oude gedrag in een nieuwe situatie te overleven" maar dat gaat natuurlijk niet werken, omdat ik dan namelijk mijn nieuwe situatie probeer te veranderen, en niet mezelf. tenminste, dat probeer ik wel, alleen is dat verrekte moeilijk. het komt ook een beetje door veel onduidelijkheden voor mijn gevoel. en op een zeker punt ben ik het wel een beetje zat om alles te vragen.
ik zou het zo fijn vinden om een keer iemand te hebben die tegen mij zegt hoe dingen in elkaar zitten, en leuke dingen wil ondernemen, en je van tijd tot tijd op een strenge motivatie speech trakteert. in al mijn ervaring heb ik dat niet ontdekt in alle zorginstellingen en trajecten die ik heb doorlopen. de begeleiders zijn aardig, ze helpen je met van alles als je dat vraagt. het lijkt net alsof er oplossingen te over zijn, maar waarom krijgen mensen dan soms alsnog een complete terugval? eentje die ik heb gehad na klaar te zijn met de detox. bijna geen enkele begeleider geeft je een keer een stomp tegen je schouder en zegt iets om je op te beuren. het lijkt wel alsof we met zijn z'n allen zo op het gedrag en het verslavingsprobleem focussen dat we de mens daar helemaal achter vergeten, degene die graag geliefd en getroost wil worden. vrienden wil hebben en graag uitgelegd krijgt hoe alles moet omtrent de ongeschreven regels. onduidelijkheid is voor mij een grotere 'pain-in-the-ass' dan als iemand mij vertelt dat ik het fout heb gedaan. door onduidelijkheid maak ik fouten waar ik vervolgens op wordt aangesproken. dat is niet eerlijk. misschien schets ik het nu erger dan het is, misschien heb je een zwaarder beeld nu dan het echt is. maar er zit een kern van waarheid in. daar kun je op vertrouwen.

ik wil graag veranderen, en een 'leven' hebben. maar hoe kan ik dat doen? ik weet het niet. en het lijkt net alsof niemand het weet.
waarom lieg ik? geen idee! ik zou het niet weten.
ik ben niet naar het ebc gekomen om door te gamen. toch doe ik het. waarom?
ik heb genoeg hobby's. toch lukt het me niet om er 1 op te starten. waarom?

ik wou dat er iemand met een antwoord was. iemand die me zei hoe ik me kan weren in deze stormvloed van veranderingen en aanpassing.

wie zou dat antwoord hebben......


dinsdag 28 januari 2014

gelofte van trouw (man en vrouw) (geschreven vanuit een man)

ik had verleden nacht (dat is dus van donderdag op vrijdag 23-24 jan 2014) veel inspirate, nu niet. als ik inspirate heb dan komen de woorden en de beelden over hoe ik dingen wil opschrijven en vertellen 1 voor 1 in me op. de inspiratie vloeit dan figuurlijk door me heen, ik heb deze laatste dagen dat alleen niet overdag gehad, dus heb ik geen mogelijkheid om alles op te schrijven. een stukje van vannacht dat in me op kwam was over de gelofte die je aflegt als je trouwt met elkaar, vraag me niet hoe ik er op kwam maar ik kreeg een paar zinnen 'door' die ik zo mooi vond. ik zal proberen alles op te schrijven. het ging als volgt....


"jij wordt mijn vrouw, en ik wordt jou man. wij zijn speciaal voor elkaar, jij bent mijn motivatie, mijn afsluiting van de dag waar ik reikhalzend naar uit zie, jij bent mijn drijfveer om te leven, ik wil je beminnen, elke dag weer. jij bent mijn adem, mijn zonnesteek, de pijl die door mijn hart steekt, het oog dat in mijn ziel keek. elke dag zal ik voor jou opstaan, sterk voor jou zijn. mijn liefde voor jou is tot na de dood.

ik steek mijn hand voor jou in het vuur, de kogel voor jou bestemt vang ik op. ik wil jou beschermen met al mijn doen en laten, zonder jou ooit te beperken. jij bent mijn alles. zonder jou ben ik niks. jij bent mijn vrouw, en ik ben jou man"

zaterdag 18 januari 2014

een opstaan van actie

geschreeuw, keihard gillen horen, een rauwe doodsnood kreet. dit waren de ingrediënten van mijn opstaan deze ochtend. de situatie was als volgt: ik lig in bed, rustig dommelend, moeder is net kleren terugleggen op mijn planken.
ineens(!) een koude kreet, gevolgd op meer gegil van diep achter de keel, ergens van beneden. ik heb mijn moeder nog nooit zo snel zichzelf naar beneden zien verplaatsen, in fact, ik kan me niet herinneren dat ik haar zag, het leek meer op een schim. en dat terwijl ik het meestal zelf in 3 of 4 stappen doe. ook in dit geval, de ergste beelden vliegen door mijn hoofd "Demi dit" en "Demi dat" "van de schutting gevallen, nek gebroken, mes ergens in geplant, zit ergens klem, of heeft een vinger eraf liggen" allemaal scenario's die niet onmogelijk zijn maar eigenlijk praktisch gezien nooit gebeuren.
als ik in de tuin aankom zie ik Renske daar staan, mama staat er al wat meer seconden dan ik. de buurman van 2 huizen verderop komt binnenstormen via de poort en kijkt in de snelheid verdwaasd om zich heen "wat is er aan de hand?" zie je hem gewoon denken. Renske heeft eindelijk zich verstaanbaar gemaakt en legt uit ""de zwarte viel Alex aan! hij had hem in zijn keel!" (dat zijn dus onze 2 konijnen....., dat je het even weet) Zij was doodsbang geweest voor het leven van haar konijn, en die emotie is oprecht. ook al heb ik geprobeerd uit te leggen dat je de volgende keer alleen zo mag gillen als er écht iemand dood gaat. en dat het aantal decibel naar beneden moet natuurlijk. want zoals ik al in het begin het gillen omschreef, ik overdrijf niet. het leek alsof er iemand aan het creperen was. de buurman was alert, mama was alert, ik was alert. bent jij dat ook?

zondag 12 januari 2014

mijn ode aan de vriendengroep van Jannick (mijn broertje)

"een ode aan Jannick's vriendengroep"

op dit moment van schrijven zit ik op de bank van de aanbouw in ons huis (huize boon). Jannicks vrienden zijn ongeveer 2 uurtjes bij ons. ik moet mijn best doen om mijn lachen in te houden. de gespreksstof varieert enorm. de aftrap is een discussie over een kat en een muis, de stelling; wat is erger? een kat die schade wordt aangebracht door vuurwerk of een muis die met een vuurpijl wordt afgeschoten. en de onderwerpen daarna worden hoe gekker hoe leuker. van het één op het ander heeft Stefan post het over "als je 1 atoombom op Utrecht gooit is heel Utrecht weg" als antwoordt op Martijn Aangeenbrug die weer vertelt dat Chez een boerentent is midden in de polder. enkele hoogte punten zijn ook de onzinnige maar blijkbaar broodnodige discussies over de tijd van vroeger, een interview/verhoor van Stefans vriendin en ineens een compliment aan Sander dat hij haast geen ruzie meer maakt! Martijn spreekt me net op dit moment aan in een net pak pratend over 'how is life'? een echte student, gewapend met pils en hersens. ik kan helaas niet alle zinnen, compleet gekscherende opmerkingen en daarbij de nodige lachbuien van Jan-Willem, Sander en Jannick's compleet misplaatste opmerkingen(ook al lijkt niemand dat ooit op te merken) opschrijven. neem van mij aan dat als je erbij had gezeten (onzichtbaar) je nu in de zevende lachhemel was. veel groeten en een fijn eind aan je jaarwisseling. 

Rick. 

(mocht ik dingen verkeerd hebben opgeschreven, geïnterpreteerd of verwoordt, zeg het alsjeblieft en ik zet het recht) 

geschreven op 1 januari 2014, rond 3 uur.