Ik ben op.
Het vereist veel vragen om hier iets uit te concluderen.
Wat is er gebeurt?
Wat is er niet gebeurt?
Wat zijn de lasten? de lusten? Waar ben ik ingetuind, ingeluisd, teniet gedaan?
Wat is mijn aandeel in dit alles, mijn verantwoordelijkheid? Hoe betreed ik de paden van het dagelijks leven? Wat is een dode hoek?
Hier zittend, is rust gevend. Ik ben alleen in een café, er speelt naast me in een zaaltje een vereniging van blaas instrumenten. De gemiddelde leeftijd lijkt op het eerste oog op de 75 te liggen. Het AED apparaat hangt aan de buitenkant van de hoofdingang, klaar voor gebruik. Merkwaardig dat de afstand maar 15 meter bevat tussen het zaaltje en de ingang. Ik zou de statistieken eens moeten zien over de meeste doden per locatie. En dan vooral deze.
Dit is tenslotte het kulturhus, het dorps of buurthuis als dat u meer bekent is. Een stroom van mensen komt hier elke dag langs en door, aangezien je alleen de bibliotheek in kan komen door het café. Een tafel vol met folders siert de route. Er liggen er meer dan menig kerk heeft. Mijn toekomstige avonturen zullen me vast een keer naar die tafel leiden.
Kijk, ik heb u mooi afgeleid hé? tja, das een eigenschap waar ik niet perse trots op ben maar wel gebruik. Domme vragen, moeilijke vragen, vragen met lastige antwoorden, alles wordt afgewimpeld.
En niet dat het perse bewust gebeurt, maar op het moment van de vraag ben ik al aan het brainstormen wat het antwoord gaat worden, wat diegene verwacht of wil horen, hoe ik dat zeg, wat ik zeker niet ga zeggen, enzovoorts enzovoorts. Veel makkelijker om iets grappig te zeggen en geen antwoord meer te geven. Zoveel mensen die niet doorvragen.
Seconden reflexen.
Ik ben blijkbaar onderprikkeld. Ja, dat is een leuk woord maar het resultaat minder. Het betekent, in de meest letterlijke zin dat alles wat ik doe me ontzettend moe maakt, en dat ik moe wordt van moe zijn. Die moeheid (de eerste, de 2e is moe worden van het moe zijn) is omdat ik niet genoeg prikkels heb door de dag heen, waarin ik me kan ontwikkelen op allerlei gebieden. Sociaal, doorzetten op actief en routine gebeuren en meer.
Het is lastig. Vanmorgen heel vroeg eruit, gesport, gedoucht, gegeten. De dag ervoor denk ik dan namelijk "morgen lekker vroeg eruit, de dag goed beginnen want dan gaat de hele dag goed". Dat valt dus mee wanneer ik 's middags zo moe ben dat ik het liefst ga dutten. Niet gedaan want ik zit nu hier, in het Kulturhus. Een kopje koffie naast me. Een heel mooi kopje eigenlijk, blauw ouderwets boeren servies.
Oke, weer terug naar het deprimerend onderwerp.
Mijn leven is getekend door gamen. Men heeft het dikwijls over een rode draad, leidend door het leven. Ontmoet de zwarte, genaamd "eindeloos gamen totdat je erbij neervalt". 20 uur achter elkaar, slapen, kant en klaar eten, bestellen, gamen, slapen, gamen, slapen, een half bakje yoghurt eten en weer verder. Het is slopend van ziel en lichaam.
Ah, de verenig is klaar. Koffie pauze. Het geslenter van kunstheupen en kapotte gewrichten is gelijk herkenbaar. Mevrouw met de stijve nek waggelt naar de bar. Overgewicht, slechte ogen en krakende knieën. Het leven gaat niet over rozen.
Maar, zodra er iemand weggaat wordt er uitbundig gegroet en een duim omhoog. Er wordt aangeschoven en het gekeuvel begint. De bronchitis van mevrouw, temperatuur van de koffie, keuze van koek en cijfer van lekkerheid, alles wordt breed uitgemeten en besproken.
oke oke, weer terug naar de rode draad. (ha ha). Die moeheid van onderprikkelheid, mijn gebruik van gamen en de menig van mijn Therapeut bij Dimence hebben één ding duidelijk gemaakt. Ik gebruik gamen als een coping style, maar niet als een verslaving. Het is een manier van zelfmedicatie. Mijn eigen begeleider heeft dit wel eens geopperd, en tot nu toe twijfelde ik nog. Ik zit echter nu voor een klein tijdje op een forum voor mensen met ADHD. De onmogelijkheid om op één ding te focussen, is overduidelijk bij mij.
NOU JA ZEG, een mevrouw zocht een stoel, zag dat een van de weinige naast mij leeg was, kwam naar me toe lopen en VERANDERDE TOEN VAN RICHTING. Ik glimlachte nog wel. Misschien is m'n grijns toch iets te grimmig. Of het is de baard. Bepaalt u maar:
M'n haar is wel wat lang.
Meer symptomen van ADHD die ik herken; mijn gevarieerde interesses, de aandacht die constant wordt verlegd door interrupties waardoor ik ineens iets anders wil doen of uitzoeken. Oh, en 'brain fog'. De waas, de dufheid, deels vanuit de onderprikkelheid maar ook door al het denken, alle mogelijkheden, uitkomsten, manieren en alle hoeken van m'n hersens die ik bezoek.
De oudjes zijn klaar met koffie drinken. Mevrouw 1 begint al met "zo, mooi rustig weer voor je" en mevrouw 2 valt bij "die meneer blijft gewoon doorwerken" waarop mevrouw 3 zegt "die jongelui hebben tegenwoordig allemaal oordoppen, maar jij niet". Wat een schatten.
Nu heb ik een paar dingen opgenoemd. Ik hoor het kraken al. Ik probeer dingen altijd, zoals ieder mens logisch in te delen en voor me te zien. Ik zelf doe dat in levels, laagjes, alles in die trant.
Alles heeft ook invloeden. Hoe ik 's ochtends op de wc zit heeft al invloed. Het maakt veel dingen wazig.
Onderprikkelheid -> gamen -> prikkels -> denken -> begeleiding -> sociale interactie -> mijn manier van reageren op al deze dingen -> wat vinden de zorgmensen om mij heen hier allemaal van plus hun eigen menig -> het gamequitters forum (waar ik ontiegelijk veel geleerd heb over stoppen met gamen) -> hoe ik de dag indeel, activiteiten, koken, gamen, film kijken, sporten, spelletjes -> moet ik nog meer opnoemen? Dit is een eerste greep op de moes die rond waard in mijn hoofd.
Mijn Dimence therapeute zei dat ze me wel een opleiding ziet doen. Of een baan hebben. Ik weet het niet. Ik geloof het niet zo meer. Ik ga in deel 2 verder met de slotsom. De conclusie van 5 jaar op de Eikenhorst wonen. Onderwerpen voor morgen: potentie, mijn lasten waar ik soms mee zwoeg, soms niet. Voor nu is dat genoeg.
Ik zal eindigen met een mooie tekst. Ik heb God nog niet genoemd in dit hele verhaal. Hij komt nog, Hij krijgt denk ik het laatste deel. Voordat ik het vergeet, ik zal ook een eerbetoon schrijven aan een tante waar ik een paar dagen heb gelogeerd. Daaraan gerelateerd; Rust.
Jesaja 40:31
"Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput."
"Maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je wel voor je bericht. het wordt zeer gewaardeerd. mocht je reactie vuile taal bevatten, minder frisse benoemingen, pijnlijke, stekelijke of hatelijke opmerkingen dan zal deze worden beoordeeld en op beschaafde manier afgewimpeld. vergeet niet "wat u niet wil dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet"
mocht je reactie een positieve boodschap hebben, een fijne opmerking of een heerlijk sarcastische zin, dan zal deze op dezelfde manier beantwoord worden, want vergeet niet "wie de bal kaatst kan hem terugverwachten"
als laatste, ik oordeel niemand, dat zal God doen op het eind van je leven. als je niet gelooft in een God, dan leef je niet, als je niet leeft is de oplossing God. als je zelf de oplossing zonder God gevonden hebt, en je leeft. zal je geoordeeld worden voor het feit dat je zonder God hebt geleefd.
greetz,
Rick
ps: je bent altijd welkom om nog een keer te reageren, ik stel het erg op prijs. als je graag betaald wil worden voor reacties, dan kan dat geregeld worden. geef me je adres en ik kom bij je langs om een stevig robbertje te stoeien.