mijn avond verslag

deze avond heb ik net JV gehad. ik merk dat als ik naar binnen stap de waas van opsluiting, of in m'n comfort zone blijven gelijk weer op gaat. autisme heeft een paar grote voordelen (vind ik) maar dit is absoluut een nadeel. ik heb al eerder het gevoel 'los' beschreven (dat betekent: uit mijn comfort zone, dan durf ik veel meer dan normaal), het gevoel dat hier recht tegenover staat noem ik altijd 'duf'. oftewel, ik ben moe, kan niet helder nadenken, mist in mijn hoofd. die waas die over me heen ging zat in het midden van deze 2 gevoelens, het heet autisme. zo vervelend! ik durf geen initiatief te nemen, of iemand aan te spreken. terwijl ik juist zo voel emoties zat! om te beginnen, ik ben verliefd. dat is echt een ding weet je, in het begin stadium was ik heel erg aan het nadenken over wanneer je verliefd ben, wat je voelt, etc. dat weet ik nu wel zeker, als ik aan die persoon denk dan voel ik alleen maar hele fijne emoties, en ik voel rust en.. en.. 'warm' van binnen, heerlijk! :)  maar ik weet niet zo goed wat er mee moet doen. nu uit ik me hier, maar ik had liever toch eerst die persoon zelf verteld dat ik verliefd op haar was (háar ja, voor de twijfelaars). en op de een of andere maakt het me niks uit wat ze dan terug zegt. dat ze niks voor me voelt, me haat of me meer ziet als een vriendelijke jongen. boeie :)

goed, waar was ik? oh ja, "om te beginnen, ik ben verliefd", als tweede was het gewoon een bewogen dag. ik heb vaak scenario's in m'n hoofd. het begint bij 1 klein dingetje en leidt tot bijna een hele film. een voorbeeld: stel Floris is laat uit school en belt niet. dan schiet er in mijn hoofd dat hij misschien in elkaar geramd is op de lange fietsweg. dan denk ik zo verder, bijv. dat ik de volgende dag meerij, de daders worden aangewezen en ik ram ze in elkaar, vechtscenes schieten door mijn hoofd. zulk soort dingen de hele dag door, en meestal zijn het leuke of avontuurlijke scenes, maar soms ook intens verdrietig.. ik word er koud van vanbinnen. ik heb zo nu en dan bijv. dat ik mijn eigen begravenis zie, met familie erom heen huilend. of dat iemand van mijn gezin sterft, dan gaat er in mijn hoofd al gelijk gedachten over hoe ik dan zal reageren als ik het nieuws hoor via de telefoon of 2 politie agenten voor de deur. mijn begeleider zegt af en toe dat ik me kwetsbaar moet opstellen om verder te kunnen in mijn leven, wel, dat zal ik doen. omdat ik dit kwijt wil. 1 van de dromen die me het meest raakte was als Demi zou sterven. ik zie mezelf dan huilen en schreeuwen, en mezelf helemaal afsluiten. mijn tas inpakken en op pad te gaan, ergens heen. toen ik dit droomde raakte het me als een naald door het hart. dit is gelukkig een tijd geleden maar ik had dus gisteravond weer zoiets. (even voor de duidelijkheid, ik schrijf nu uit mijn hart, anders blijven dit soort scenario's hangen, dan komt het in mijn gedachten om de 2 a 3 dagen) ik had de volgende scene in mijn hoofd (alles zie ik als een speelfilm gebeuren, alsof het bijna echt is, bij bijna elke droom of scene): mijn vader heeft op z'n tijd last van z'n gewrichten. volgens de droom werd ik opgebeld, iemand deelt me mee dat er kanker gevonden is. vervolgens staar ik voor mezelf uit en ik brokkel af van binnen, ik schreeuw en huil tegen mezelf. en dan komt het eruit, en ik maak een oerkreet en ik val op mijn knieën en ik schreeuw opnieuw. en daarna de stilte.. die zwijgende stilte als ik terug loop naar mijn kamer. mijn backpack inpak en ik ga lopen, gewoon ergens heen, ik praat tegen niemand meer. dit was een scenario die ik nu van me heb afgeschreven. tijdens JV avond had ik een soort gelijk iets, ik besefte me dat degene waar ik verliefd op ben alleen maar elke 2 weken zal zien. van dit soort scenario's wordt ik zo verdrietig. dit zou je een nadeel van autisme kunnen noemen, ook al zou ik niet zonder autisme willen leven. alles zo levendig, en kleurrijk, elk verdriet maar ook elk geluk. van die kleine momentjes die je dan ook intens beleeft. ik liep vanmiddag op zwolle station, keek naar de lucht en dacht "God, u bent daar ergens, wat leuk :)"

maar even terug naar de JV avond, als ik dan in m'n autisme waas zit voel ik me opgesloten, terwijl ik juist zo graag naar mensen wil toestappen, en aanspreken, en vragen hoe het met ze gaat! nu ben ik altijd degene die gevraagd wordt, en daar is niks mis mee maar ik heb het gevoel dat het dan te veel over mij gaat.

pfoe, dat was een heerlijk weg schrijf uurtje (ja, ben nu toch al weer anderhalf uur aan het typen :) bedankt lezer om mee te voelen, ik vind je aardig wie je ook bent. moge de liefde van God met je zijn. om Jezus wil, amen.

als afsluiting een zin die ik vandaag bedacht heb
"God heeft me de gave van het geschreven woord gegeven, niet die van het gespróken woord"

greetz,

Rick